Oene 6 – WZC Wapenveld 5 1-5
Op zaterdag 24 februari moest het sterrenensemble van WZC 5 afreizen naar Oene om daar de strijd aan te gaan met het andere Ajax. In het geroezemoes werden opmerkingen gemaakt als “gelukkig is het geen Hercules” en “we treffen ze op het juiste moment”. Of dit ook de realiteit zou worden moest, nog blijken… Het begin was hoopgevend. Binnen 3 minuten lag de bal al voor de eerste keer in het netje. Kris wist de 0-1 aan te tekenen na een assist van Appie, de beste actie van de wedstrijd van zijn kant. Getuige ook het doorlopende binnensmondse gemopper dat de rest van de wedstrijd te horen was.
Later in de verslag zal deze stelling onderbouwd worden. WZC 5 dacht op rozen te zitten, maar niets was minder waar toen een speler van Oene even later een enorme doodschop kreeg binnen de beruchte lijnen en de scheidsrechter terecht naar de stip wees. Het kon ook een klein duwtje in de rug zijn, dat was vanaf de kant moeilijk te zien. De penaltynemer schoot onberispelijk raak, 1-1. Paniek sloop in de ploeg. Althans, zo leek het vanaf de kant. Gelukkig viel de 1-2 snel. Appie probeerde voor te zetten (of het was een schot op doel, slecht waarneembaar vanaf de kant) en de rebound was een prooi voor wederom Kris. Vlak daarna werd het ook 1-3. Ronald werd eindelijk een keer niet in de weg gelopen (zijn eigen woorden) en scoorde op aangeven van Mark. Naast zelf scoren had Kris ook oog voor zijn medespelers door de assist te leveren voor de 1-4 van Vidar. Even leek er een monsterscore aan te zitten komen toen Jeroen ook nog eens de 1-5 scoorde na een assist van Ronald.
Helaas hield Jeroen het daarna voor gezien omdat hij de volgende dag nog 22 km moest hardlopen. Hopelijk speelt doelsaldo straks geen rol. Uw verslaggever had beloofd om nog even ergens op terug te komen. De arbiter van dienst zuiverde direct zijn naam als thuisfluiter door ook WZC 5 een penalty toe te kennen. Helaas werd deze na een slap aanloopje en ongeïnspireerd schot (tenminste, zo leek het vanaf de kant) gestopt door de doelman van Oene. Tsja, en daarmee was het beste er ook wel af. De eindstand stond al na 25 minuten op het scorebord. Hoogtepunt was nog wel het nieuwe elan dat de invallers wisten te brengen.
Zo introduceerde Nico een nieuwe stijl van ingooien (logisch dat hij zich richt op andere onderdelen na zijn wereldgoal van vorige week) en werd hij nog een keer smerig neergehaald door zijn rechtervoetbalschoen. Maar verder was het niet veel meer.
