Wedstrijdverslag K.C.V.O. JO19 – WZC Wapenveld JO19
Deze middag spelen wij in Vaassen tegen KCVO JO19-1. De afkorting van een prachtige naam “Katholiek Concordia Vincit Omnia” oftewel “Eéndracht Overwint Alles”. De wedstrijd begint zoals gebruikelijk met een 0-0 stand en 11 tegen 11 spelers. Dat is ook het aantal spelers dat wij deze middag op de been kunnen brengen. Het is schrapen, geen reservespelers, dus een ieder moet deze middag aan de bak.
Trainer-coach Erik heeft de afgelopen dagen menigmaal zijn tactisch strijdplan in de papierversnipperaar kunnen doen als er weer een speler van de lijst kon worden geschrapt. Uiteindelijk toch nog plan uit de hoge hoed waarmee wij KCVO gaan bestrijden. KCVO probeert ons te overrompelen, maar stuit op een muur van onverzettelijkheid. De achterste lijn bestaat deze middag uit het centrale duo bigfeet Emiel en nozem Sem.
De backposities worden ingenomen door Silvan en Tigo. Op het doel, of liever in het doel hebben wij Stijn geposteerd. Toch komen wij na een kwartier op achterstand. Een slippertje onzerzijds en de bal ligt in het netje, 1-0. Wij rechten onze rug en gaan met hernieuwde energie de strijd aan. Op het middenveld buffelen Finn en Ive er flink op los, met daarvoor onze spielmacher Joep. De man van de passjes en steekballetjes.
Halverwege de eerste helft komen wij terug in de wedstrijd. Zoef zoef Tristan start de brommer en is vertrokken. Tristan laat vertwijfelde en wanhopige KCVO spelers achter zich en ramt vervolgens de bal snoeihard tegen de touwen, 1-1. Een opsteker van jewelste voor het gehavende team. In de voorste lijn hebben wij verder nog geposteerd Tom de draaideur en de weer opgelapte technicus Boudewijn.
Na de pauze blijven wij strijden voor elke meter en de pijntjes worden verbeten, wij moeten door. KCVO krijgt geen echte kansen en het ene moment dat men denkt te juichen is daar de katachtige poemaduik van Stijn die de bal buiten de palen tikt. Een kwartier voor tijd krijgt Ive het op zijn heupen. Ive verstuurt een no-look pass op zichzelf en ziet zichzelf plots voor het vijandelijke doel op duiken. Het kanonschot van Ive hobbelt voor het doel langs, langs de verkeerde kant van de paal. Een vijftal minuten voor afloop slaat het noodlot toe. Een zondagsschot van KCVO op zaterdagmiddag vanaf een metertje of 20 verdwijnt onhoudbaar in de kruising, 2-1.
Met de moed der wanhoop pompen wij de ballen naar voren en Tristan is nog dicht bij de verdiende gelijkmaker, maar zijn schot wordt gekeerd door de doelman. Als de scheids voor het einde fluit is de tasse opnieuw leeg. Een verdiend puntje is alsnog in rook opgegaan en ons rest niets anders dan de vermoeide beentjes rust te gunnen.
Thuis gekomen gooi ik de lege tasse op de zolder. Even de keuken in en even later istie daar alweer, een ouderwets bordje met nasi. Vanavond met een gebakken eitje en overheerlijke saté. Daarna in de luie stoel, de beentjes omhoog en nog even chagrijnig namijmeren over het gemiste puntje.
Een aandachtig toeschouwer.
