Ode aan…….
Zaterdagmiddag 9 december rond de klok van half drie is het zover. De kersverse voorzitter Dick N. bedankt eerste elftalspeler Wilmer Rorije voor zijn verdiensten voor het eerste team.
Een markante speler hangt noodgedwongen de kicksen aan de wilgen. Langdurig slepende blessures nopen Wilmer tot dit besluit.
Veel te vroeg, Wilmer is pas 28 jaar, normaal in de kracht van een voetbalcarrière, maar het is niet anders.
Ik zie puber Wilmer nog zo zijn debuut maken in destijds het A1 team (het zal een 13 jaar geleden zijn geweest). Formeel was Wilmer nog een B-speler, maar de puber mocht mee naar Elburg om daar tegen ESC te spelen. Toenmalig trainer-coach Erwin van Limburg van de A1, stelde de razendsnelle Wilmer op als rechtsbuiten.
Ik stond aan de zijlijn met de vlag in de hand en wist niet wat ik zag. Een voorhoedespeler die tackelde, slidings nam en zich de bal niet liet afnemen en afbluffen door een schoffelende tegenstander. En zoals grote spelers doen, je scoort bij je debuut.
Later verhuist Wilmer linies naar achteren, het middenveld en de verdediging worden zijn domein. Het handelsmerk blijft onverminderd hetzelfde. Het karakter om niet te willen verliezen, de wil om te winnen. Als het nodig is om het vuurtje op te stoken, het team op sleeptouw te nemen, dan is Wilmer het voorbeeld.
Daarbij vaak de grens opzoekend wat de scheidsrechter toelaat, soms in een vlaag van verstandsverbijstering over de grens gaan. Een kaartje hier en een kaartje daar ophalend. Ook verbaal roert Wilmer regelmatig zijn mondje en dat wordt niet door elke scheidsrechter op waarde geschat. Ook hier een kaartje hier en een kaartje daar.
Ik heb zelf de indruk dat het de laatste tijd iets rustiger is rond Wilmer in het veld. Wellicht dat de aanvoerdersband hiermee te maken heeft of dat Gera thuis eens een hartelijk woordje met Wilmer heeft gesproken. Alhoewel ik betwijfel of dat laatste iets uithaalt. Het is en blijft een “kuutie” niet waar.
“Trots op mien zeune” zoals vader Rein dat meldt en dat mag je als vader ook zijn. Als club zijn wij dat ook. Wilmer, het ga je goed. Je kunt nu wat vaker de hond uit laten en aan de wandel of winkelen met Gera.
Wie weet kun je voor ons cluppie nog wel enkele toekomstige kuitenbijtertjes de kneepjes van het vak bijbrengen.
“Want waar ik ook ga, waar ik loop of waar ik sta. Ik ren mijn schaduw achterna”
Een mijmerende supporter
