Afscheidswedstrijd Eddy Zwijnenberg, wat een avond
Na een indrukwekkende periode van maar liefst 38 jaar als hoofdtrainer nam Eddy Zwijnenberg op vrijdag 20 juni afscheid van alle clubs waar hij aan het roer heeft gestaan.
Vele genodigden kwamen naar sportpark Monnikenbos om Eddy en zijn gezin, kinderen en kleinkinderen uit te zwaaien en te bedanken voor alles wat hij voor deze verenigingen heeft betekent. En dat zijn er nogal wat:
SV Zwolle,WZC Wapenveld , ASC Dalfsen, CSV ‘28, Berkum, Hellendoorn, Rouveen en DES Nijverdal.
Mooi om al die oud-gedienden op het hoofdveld hun afscheidswedstrijd te zien spelen met vele supporters langs de lijn. En voor en na de wedstrijd werden volop ervaringen uitgewisseld en kon iedereen de mini expositie bekijken die het organisatiecommissie onder leiding van Wim Eilander en Aad Eilander had uitgestald. Ook op de tijdlijn aan de wand in de kantine is Eddy uiteraard aanwezig, met zijn team en de beker na de winst op Olympia ’28. Op het veld en in het clubgebouw werd Eddy nog toegesproken en kreeg hij mooie cadeaus overhandigd. Ook van zijn vrouw Marianne, een jack met daarop de logo’s van alle clubs die Eddy heeft getraind.
Uiteindelijk nam Eddy ook zelf het woord, hieronder zijn speech:
Dames, heren, vrienden, collega’s, spelers en familie,
Wat een avond… wat een feest van herkenning.
Als trainer denk je vaak na over de voorbereiding van een seizoen. Over tactieken, selecties, trainingen, tegenstanders. Daar leef je voor.
Maar hoe bereid je je voor op een afscheid?
Eerlijk is eerlijk: dat doe je niet. Je moet loslaten. En dat blijkt verdomd lastig… na 38 jaar langs de lijn.
Het begon bij SV Zwolle—de pupillen, de C-jeugd—onder de bezielende leiding van Johan van Wilpe. Hij liet mij zien wat er écht toe doet binnen een team. Toen wist ik: dit is het. Ik wil trainer worden. Wat volgde, was een reis langs prachtige clubs, inspirerende mensen, zenuwslopende wedstrijden en dierbare herinneringen.
Van net misgelopen finales tot uitbundig gevierde kampioenschappen.
Van periodes waarin alles tegenzat tot seizoenen waarin we ongeslagen de titel binnenhaalden.
Elke club waar ik heb mogen werken—SV Zwolle, ASC’62, CSV, Berkum, Hellendoorn, Rouveen, DES—draagt een stukje van mijn hart.
En dan WZC… mijn thuis.
In drie termijnen mocht ik hier 15 jaar lang trainer zijn. Kampioenschappen, promoties, tegenslagen—alles kwam voorbij.
En vanavond? Vanavond voelt als de kers op de taart.
Samen zijn, herinneringen ophalen, lachen—soms met een traan. Het raakt me diep.
Voetbal is één van de belangrijkste bijzaken van het leven. Dat weten we allemaal. Het is méér dan een spel. Het is emotie, kameraadschap, eenvoud, en soms ook met rouw en verlies. We denken vanavond aan oud 1e elftal spelers en leider van WZC, Johan Liefers, Mark Fiks en Erwin van Limburg. Ook dát is voetbal.
Maar hoe mooi het spel ook is—het allerbelangrijkste speelt zich thuis af.
Mijn gezin, vrouw, kinderen, schoonzonen, dochter en kleinkinderen.
Jullie waren mijn fundament, al die jaren. Jullie stonden aan de zijlijn—letterlijk en figuurlijk.
En samen met Wim en Aad Eilander én WZC hebben jullie deze dag mogelijk gemaakt.
Ik kan jullie daar nooit genoeg voor bedanken.
En aan al die anderen: spelers, bestuursleden, collega-trainers, supporters, vrienden—jullie aanwezigheid vanavond maakt alles nóg bijzonderder.
Bedankt voor het vertrouwen, de samenwerking, de warmte.
Wat ik nu voel, is moeilijk in woorden te vangen.
Maar geloof me: geen promotie, geen kampioenschap kan op tegen het gevoel van verbondenheid dat ik vanavond ervaar.
Dank jullie wel.
En als we dan nu proosten op 38 jaar van passie, strijd, tranen en triomf… dan zeg ik dit:
Voor voetbal maakten we tijd.
Voor vriendschap hóuden we tijd.
En voor herinneringen nemen we alle tijd.
Maar één ding blijft zeker:
Voor bier… is er áltijd TIJD
Gradus Dijkman was weer aanwezig en maakte weer vele foto’s en een mooi videoverslag.
